Το πρώτο περιστατικό που μου συνέβη, ήταν 2-3 μήνες αφότου αποφοίτησα από τη σχολή.

Κηφισσός στο ύψος της Πέτρου Ράλλη (πάνω στην γέφυρα), ένα παλικάρι είχε σταματήσει με το αυτοκίνητό του στην δεξιά λωρίδα. Δεν ξέρει κανένας γιατί βρέθηκε πεζός στην δεύτερη από δεξιά λωρίδα και τον παρέσυρε αυτοκίνητο.

Έτυχε και περνούσα από εκεί...

Το πιο δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να βοηθήσεις. Ήμουν με το πόδι να πατάει και να αφήνει το φρένο, γιατί έλεγα μέσα μου "θα σταματήσω.... δεν θα σταματήσω.... θα σταματήσω.... δεν θα σταματήσω..."
Τελικά σταμάτησα... Βρήκα έναν νέο 25-27 ετών, ήδη νεκρό.... Όμως αυτό δεν με έκανε να σταματήσω. Προσπάθησα με συμπιέσεις μήπως και επαναφέρω την καρδιά του. Τελικά δεν τα κατάφερα, ήρθε το ΕΚΑΒ και εγώ τον έβλεπα στον ύπνο μου για 2 εβδομάδες...

Όμως όταν σταμάτησα, αν και δεν είχα κάνει καν την πρακτική μου, ήξερα και μου έρχονταν στο μυαλό μου όλες οι κινήσεις που έπρεπε να κάνω...
Ίσως από την θέληση να τον σώσω, ίσως από θέληση να τον δω να αναπνέει... Πάντως τα έκανα όλα όσα έπρεπε...

Όσα περισσότερα ξέρουμε τελικά ίσως κάποτε να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο...

__________________
.




.


.